نوشته بی نوشته

این حجم از عدم تصمیم گیری دیگر حال به هم زن شده است . لپ تاپ هم به فروش نمیرسد زودتر تا این اندازه به همه چیز وجود خودم شک نکنم.

قبلا بی پول بودم بی لباس خوب بودم ولی برای آینده خودم و دیگران تلاش میکردم . به نظرم یکی از دلایل این حجم از ناامیدی ترس من م با افرادی فکر مستقل ندارن و حجم زیادی از افکارشون ریشه در اضطراب هاشان دارد. خانواده و همراه مصلحت طلب مانع پیشرفت آدمی میشوند.

من اون زمان که تا صبح از ترس کز کردم یه گوشه و بغضی در گلو داشتم و مثل الان کور و لال و کر و بی راه با اشک  سرازیر شده از شجاعت نوشتم و نترسیدن 

چی بگم درسته دارم اشک میریزم ولی نه از درد روزگار و تنهایی و ترس آینده 

ترس و وحشت از آینده هست 

اشکم از وابستگی هایم است

از شرمندگیم از خودم برای تلف کردن عمر برای عوض کردن آنچه که عوض نمیشود و میدانستم که نمیشود و شاید نخواهد شد و شاید نباید بشود

اشک میریزم از دست خودم

میخوام برم از این دیار تا دیگه کسی نتونه چیزی بگه

برم از این دیار تا فکرم که از دست بازی های بچه گانه شان خسته شده

برم از دیار تا از گر دوست داشتم جمله را به پایان برسانم یا نرسانم فعل را بگذارم یا نگذارم کاما دارد یا ندارد

برم از دیار مشکلات کوچک و بی ارزش

برم از دیار تست اعصاب

برم و کیفم را بالشتم کنم و حوله ام را پتویم

برم با دوستم که مرا تنها نذاشت

برم تا فکر زیر بارشان نمرد

برم تا کسی از این کودکان لجباز و مغرور فکر نکنند می توانند به من بخندند

بروم تنها بروم 

بروم همراه با تنفرم از همه ی انسان ها

بروم از این دیار نا مطمین