گزیدهٔ غزل ۱۰۱ : پندم مده که نشنوم ای نیک‌خواه از انک

گزیدهٔ غزل ۱۰۱         
          پندم مده که نشنوم ای نیک‌خواه از انک
          مــن بـا تـوأم ولـی دل و جـان جـای دیـگـر اسـت
         

گزیدهٔ غزل ۱۰۲         
          گر چه بدمستی است عیب حریف
          کــنــدن ریــش مــحــتــسـب هـنـر اسـت
         
گزیدهٔ غزل ۱۰۳         
          بــاغــمـت شـادی جـهـان هـوس اسـت
          شادی من همین غم تو بس است
          از ســرخــشــم اگــر بــخــایــی لـب
          بر  لبت بوسه دادنم هوس است
         
گزیدهٔ غزل ۱۰۴         
          گر چه خفتن خوش بود با یار در شبهای وصل
          لـیـک در شـبـهـای غـم بـیـدار بـودن هم خوش است
          انــدک انــدک گــه گــهــی بــایــار بـودن خـوش بـود
          ور مــیـسـر گـرددم بـسـیـار بـودن هـم خـوش اسـت
         
گزیدهٔ غزل ۱۰۵         
          مـی‌گـدازد لـبـت از بوسه زدن
          چه  توان کرد از آن نمک است
          چـشـم مـن بین ز خیال لب تو
          که شب و روز میان نمک است
         

گزیدهٔ غزل ۱۰۶         
          گرفته در بر اندام تو سیم است
          بــرادر خــوانــدهٔ زلـفـت نـسـیـم اسـت
         

گزیدهٔ غزل ۱۰۷         
          تــن پــاکــت کــه زیــر پــیــرهــن اســت
          وحــده لــاشــریــک لـه چـه تـن اسـت
          هـــســـت پـــیـــراهـــنـــت چـــو قـــطــرهٔ آب
          که تنگ گشته برگل و سمن است
          بــــا خــــودم کــــش درون پــــیـــراهـــن
          کــه تـو جـانـی و جـان مـن بـدن اسـت
          تــــازیــــم در غــــم تــــو جـــامـــه درم
          وز پــــس مــــرگ نــــوبــــت کـــفـــن اســـت
          دل بــســی بــرده‌ای نــکــو بــشـنـاس
          آنــکــه خـسـتـه تـر اسـت ازان مـن اسـت
          انـــــدرا و مـــــیـــــان جـــــان بــــنــــشــــیــــن
          کـه تـو جـانـی و جان ترا بدن است